Schandalig dat ik bijna 10 maanden geen column heb geschreven. Afgeleid door mijn opdracht bij de ABU om alle kwartiermakers van de in 2021 ingestelde Regionale Mobiliteitsteams te benaderen en het netwerk er omheen. En uiteraard het onderhouden van contact met ABU-leden, de kwaliteitsuitzendbureaus van Nederland. Ik doe dit voor 99% online en dat bevalt me veel beter dan verwacht. Hyper efficient en effectief en gek genoeg heel persoonlijk omdat je de huiskamer van je gesprekspartner binnenstapt.
Het netwerk om de Regionale Mobiliteitsteams heen bestaat uit het ministerie van SZW, de vakbonden, opleiders, leerwerkloketten, de WSP’s (werkgeversservicepunten) etc. Ik heb honderden mensen gesproken en vaak meer dan één keer. Doel is om ervoor te zorgen dat ABU-leden vaste, natuurlijke partner worden in de nieuwe publiek-private arbeidsmarktinfrastructuur. En mijn indruk is dat het draagvlak bij publieke partners daar steeds groter voor wordt.
Om hier nog beter klaar voor te zijn, is mijn advies aan de ABU geweest om te starten met een specialisme in de publieke sector. ABU Publiek, zo u wilt. Zoals er bijvoorbeeld ook ABU international is wat een specialisme is voor uitzendbureaus die met buitenlanders werken. Daarnaast is het voornemen om een stichting op te gaan richten die makkelijker samenwerkingsovereenkomsten met de (Rijks)overheid kan aangaan. Als dit invulling gaat krijgen, blijf ik natuurlijk graag van de partij. Heerlijk om op deze manier betrokken te zijn bij de vormgeving van een nieuwe publiek-private arbeidsmarktinfrastructuur en er aan bij te dragen dat iedere Nederlander een duurzame carriére kan hebben. Dat betekent gezond en gelukkig blijven werken en dat hoeft zeker niet je hele arbeidsleven bij één werkgever te zijn.
Ik ben dus qua werk na mijn yoga-uitstapje weer thuis gekomen in “mijn” uitzendbranche.
Qua huizen heb ik het afgelopen jaar ook heel wat ondernomen. Het De Gruyter complex in de binnenstad van Hoorn is in juli grotendeels opgeleverd. Ik mocht daar in 2019 een “tiny penthouse” kopen en naast het inrichten (incl.keuken, vloeren, raambekleding, sanitair aanpassing etc) mocht ik er van mezelf ook nog 3 maanden van het heerlijke dakterras genieten samen met vrienden alvorens het de verhuur inging. 
Maar dit is zeker niet het grootste onroerend goed nieuws: Eind juni ontdekte ik dat mijn droomhuis op de markt was: Het huis wat ik in mijn dromen ooit nog eens wilde laten bouwen, stond opeens te koop: spiksplinternieuw, volledig afgewerkt en nooit bewoond geweest. Een fantastische villa, vrijstaand, aan het water, onder architectuur gebouwd, veel glas en ook nog eens energielabel A++. En het is gelukt om het te kopen. Ik moest echter wel mijn geliefde plek aan het Visserseiland opgeven voor een nieuwbouwwijk. En eerlijk is eerlijk, dat is best even wennen. Vooral in zo’n glazen huis nog zonder raamdecoratie (althans, als ik de nood plakgordijntjes van Ikea niet tel), en nog zonder volgroeide tuin er omheen. De tuinarchitect is reeds ingeschakeld en Luxaflex zelf komt langs vanwege de complexe raampartijen. Dat komt goed.
Afgelopen weekend was mijn housewarming met familie, vrienden, en zakelijke relaties die ondertussen de vriendschapsstatus hebben bereikt :-). Ik had aan iedereen gevraagd om een kerstbal mee te nemen met een klein kaartje met wens eraan zodat ik komende kerst een boom vol met goede wensen heb. Voor het eerst in mijn leven verheug ik me op de kerst 🙂
dav